Dag 9 Crossing boarder Costarica- Nicaragua
26 juli 2016 - San Juan del Sur, Nicaragua
Ron
Om 3:15 ging mijn wekker. Alle vrouwkeszitting boos want was toch echt te vroeg. Bleek de hele familie een wekker te hebben gezet. Om 3:30 eruit. Douche en hop, in de kleren. Tassen gisteravond al ingepakt. Best fris buiten! Allemaal trui aan. Bij bushalte bleken er meer Nicaragua gangers die het net als wij met echt lokaal vervoer gingen ondernemen. Om stipt 4:25 arriveert de bus. Backpacks inlaaien en hoppa. Weinig tot geen beenruimte. Pien en Bel mogen op de "disabled" plaatsen gaan zitten. Ze hebben meer beenruimte en vallen direct weer in slaap. Na 2,5 uur overstap op bus naar de grens. Nog 2 uur rijden. Bus zit knettervol! Alleen Mayke kan zitten. En bam! Slaapt! Uurtje later hebben de meiden een zitplekje op de trap bij de achterdeur. Na half uurtje staan er plots 2 mannen en bieden de girls hun zitplaats aan. En ik? 2 uur gestaan! Maar ja, heb in dienst gezeten hè!
De grens: Direct bij uitstappen (nog steeds aan Costaricaanse zijde) worden we overstelpt door geldwisselaars die ons cordobas willen aansmeren tegen de meest fantastische koersen. Die wimpelen we af.
Een vrouw wenkt ons. We moeten mee lopen en we volgen haar naar een hokje waar ieder van ons emigration form moet invullen. Na betaling van 8 dollar (administratiekosten?!) konden we verder. Toch even aan de charmante dame in het hokje gevraagd of er een bank in de buurt is. Die was er niet maar als ik via een straathandelaar aan cordobas wilde komen gaf ze me als tip dat ik niet minder dan 50 cordobas moest krijgen voor 1000 Colonnes. Mijn oog viel op een vrouwelijke handelaar. Das de mijne dacht ik. Ik lachte vriendelijk en vroeg wat de koers was. 49 cordobas voor 1000 Colonnes. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog en lachte schamper. No no 50! Ze keek me aan en dacht waarschijnlijk " zo zo jij denkt hier de bijdehante toerist uit te hangen terwijl je net met mijn vriendin hebt gesproken" . Accoord! Ik voelde me een held! Win-win....
Ze bleek een Nicaraguaanse. E.e.a schepte een band en ik vroeg haar hoe we met lokaal vervoer in San Juan del sur moesten komen. Ze schreef de 2 bussen (1 overstap) met de prijs!! netjes op een briefjem Met briefje en de cordobas op zak vervolgde we onze weg, lopend, tussen de karren en vrachtwagens door, richting douane van Costarica. Stempel erbij en door. Lopend verder, wederom controle paspoort en weer verder richting douane Nicaragua. Stempelen en betalen (11,50 dollar pp). We vervolgden onze weg door een ruimte met scan apparatuur voor bagagecontrole. Prima spulleke alleen niet in gebruik. Stukje verder stond een mannetje alleen aan ern grote tafel tassen te controleren maar hij wenkte ons dat we door konden lopen. Buiten gekomen opnieuw paspoort controle!! En toen waren we dan toch eindelijk in Nicaragua. Rechts stond een groep jonge militairen in groepsformatie netjes in de houding. Alleen hun ogen bewogen om de meiden te volgen. De aanwezigheid van militairen was wel meteen het grootste contrast met Costarica.
Rechts de militairen en van links werden we belaagd door taxi aanbieders. Alles werd door ons systematisch afgewimpeld want we gaan met de lokale bus.
Daar stond de kippenbus en we stapten in. Echt super leuk tussen de lokalen. Prachtige uitzichten. Na overstap bereikten we San Juan del sur. Een heerlijk relaxed surfparadijs aan de pacific.
Hostel is prima. 4 persoonskamer met badkamer en zwembad! Meteen een duik (je) genomen en daarna lekker naar het strand. S'avonds op het strand aan de pina colada en bier gezeten en gedanst met een fantastische Amerikaanse van in de 80!. Om uurtje of 23:30 ging het licht uit.
Om 3:15 ging mijn wekker. Alle vrouwkeszitting boos want was toch echt te vroeg. Bleek de hele familie een wekker te hebben gezet. Om 3:30 eruit. Douche en hop, in de kleren. Tassen gisteravond al ingepakt. Best fris buiten! Allemaal trui aan. Bij bushalte bleken er meer Nicaragua gangers die het net als wij met echt lokaal vervoer gingen ondernemen. Om stipt 4:25 arriveert de bus. Backpacks inlaaien en hoppa. Weinig tot geen beenruimte. Pien en Bel mogen op de "disabled" plaatsen gaan zitten. Ze hebben meer beenruimte en vallen direct weer in slaap. Na 2,5 uur overstap op bus naar de grens. Nog 2 uur rijden. Bus zit knettervol! Alleen Mayke kan zitten. En bam! Slaapt! Uurtje later hebben de meiden een zitplekje op de trap bij de achterdeur. Na half uurtje staan er plots 2 mannen en bieden de girls hun zitplaats aan. En ik? 2 uur gestaan! Maar ja, heb in dienst gezeten hè!
De grens: Direct bij uitstappen (nog steeds aan Costaricaanse zijde) worden we overstelpt door geldwisselaars die ons cordobas willen aansmeren tegen de meest fantastische koersen. Die wimpelen we af.
Een vrouw wenkt ons. We moeten mee lopen en we volgen haar naar een hokje waar ieder van ons emigration form moet invullen. Na betaling van 8 dollar (administratiekosten?!) konden we verder. Toch even aan de charmante dame in het hokje gevraagd of er een bank in de buurt is. Die was er niet maar als ik via een straathandelaar aan cordobas wilde komen gaf ze me als tip dat ik niet minder dan 50 cordobas moest krijgen voor 1000 Colonnes. Mijn oog viel op een vrouwelijke handelaar. Das de mijne dacht ik. Ik lachte vriendelijk en vroeg wat de koers was. 49 cordobas voor 1000 Colonnes. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog en lachte schamper. No no 50! Ze keek me aan en dacht waarschijnlijk " zo zo jij denkt hier de bijdehante toerist uit te hangen terwijl je net met mijn vriendin hebt gesproken" . Accoord! Ik voelde me een held! Win-win....
Ze bleek een Nicaraguaanse. E.e.a schepte een band en ik vroeg haar hoe we met lokaal vervoer in San Juan del sur moesten komen. Ze schreef de 2 bussen (1 overstap) met de prijs!! netjes op een briefjem Met briefje en de cordobas op zak vervolgde we onze weg, lopend, tussen de karren en vrachtwagens door, richting douane van Costarica. Stempel erbij en door. Lopend verder, wederom controle paspoort en weer verder richting douane Nicaragua. Stempelen en betalen (11,50 dollar pp). We vervolgden onze weg door een ruimte met scan apparatuur voor bagagecontrole. Prima spulleke alleen niet in gebruik. Stukje verder stond een mannetje alleen aan ern grote tafel tassen te controleren maar hij wenkte ons dat we door konden lopen. Buiten gekomen opnieuw paspoort controle!! En toen waren we dan toch eindelijk in Nicaragua. Rechts stond een groep jonge militairen in groepsformatie netjes in de houding. Alleen hun ogen bewogen om de meiden te volgen. De aanwezigheid van militairen was wel meteen het grootste contrast met Costarica.
Rechts de militairen en van links werden we belaagd door taxi aanbieders. Alles werd door ons systematisch afgewimpeld want we gaan met de lokale bus.
Daar stond de kippenbus en we stapten in. Echt super leuk tussen de lokalen. Prachtige uitzichten. Na overstap bereikten we San Juan del sur. Een heerlijk relaxed surfparadijs aan de pacific.
Hostel is prima. 4 persoonskamer met badkamer en zwembad! Meteen een duik (je) genomen en daarna lekker naar het strand. S'avonds op het strand aan de pina colada en bier gezeten en gedanst met een fantastische Amerikaanse van in de 80!. Om uurtje of 23:30 ging het licht uit.
Enneh... Ron, volgens mij is de koers toch echt 51:100 hoor hahahhaha